Lange tijd, geen verhaal..

Het is alweer een flinke tijd geleden dat we jullie op de hoogte hebben gesteld van onze avonturen en ondernemingen in dit verre continent, de hoogste tijd voor een nieuwe update dus! In de afgelopen weken is er weer veel gebeurd, veel te veel om aan één stuk te vertellen. Het probleem met het schrijven van reisverslagen is het volgende: het kost tijd. En op het moment ontbreekt het ons geregeld aan tijd en/of zin (om tijd te maken). Maar we maken wel zoveel gave dingen mee die we met jullie willen delen! Omdat dat vaak ook weer lange verhalen zijn gaan we het iets anders aanpakken. In vogelvlucht willen we vertellen over onze alledaagse beslommeringen, en we schrijven langere verhalen over de meest speciale dingen die we mee maken. 

Ook daarom gaan we een stukje van de reis overslaan (voor nu) en maken we een sprongetje in de tijd. Wellicht vertellen we nog eens over de tussenliggende tijd, als daar de aanleiding toe is in onze toekomende avonturen of wanneer het ons op een echt heel erg lieve manier wordt gevraagd.. Ons vorige verhaal liep ten einde in Oruro, waar we voor veel geld waren afgezet (snap je 'm ;-)?). Vanaf daar zijn we via Potosí en Sucre naar La Paz gereisd. Daar hebben we zo'n anderhalve week over gedaan, en in La Paz zullen we de draad weer oppakken. 

Zoals iedereen natuurlijk weet is La Paz de hoofdstad van Bolivia -- niet helemaal waar, officieel is Sucre de hoofdstad, maar alle onderdelen van de regering zitten in La Paz --. Voor zover ik weet is de ligging van deze stad uniek: hoog in de bergen om een rivier en tegen een helling aan. Aangezien er ongeveer twee miljoen mensen wonen is het een flink stadje, wat misschien wel het beste tot uiting komt in het hoogteverschil: er zit bijna een kilometer tussen het laagste (3100 meter) en hoogste punt (meer dan 4000 meter)! Ons hotel in La Paz, hotel Milton, ligt ongeveer drie straten van de hoofdstraat van La Paz af. Echter, deze hoofdstraat, El Prado genaamd, ligt in het 'rivierdal' dat La Paz verdeeld (van de rivier zelf is trouwens niks meer te zien). Aangezien de helling stiekem nogal steil zijn, liggen er een hoop pittige beklimmingen voor ons in het verschiet, zeker vanwege het gebrek aan zuurstof op deze hoogte.

Ons hotel ligt aan de straat Illampu, en als wij aankomen is er een flinke markt aan de gang. Later blijkt dat ieder weekend er een markt voor de deur is, waar we ons water, fruit, snoep en brood kunnen halen. Daarnaast lijkt deze straat ook het begin van de markten in La Paz, vanaf hier komen we makkelijk op de zwarte markt (waar werkelijk van alles te koop is) en bij de heksenmarkt (waar je ingrediënten voor toverdrankjes kan kopen, zoals gedroogde lama foetussen en kikkers, allerlei kruiden, en alle andere onmisbare ingrediënten voor rituelen en gebruiken). Ook zijn hier ontelbare kraampjes en winkeltjes waar souvenirs worden verkocht: truien, dassen en mutsen, allemaal in de kenmerkende felle kleuren. Later gaan we zelf hier ook een grote berg souvenirs kopen, en sturen we deze naar Nederland.

In en rondom La Paz is ongelofelijk veel te doen, naast de gebruikelijke kerkjes, kathedralen en musea zijn er dus de marktjes. Daarnaast kun je (onder andere) 's werelds meest dodelijke weg afdalen met een fiets of motor, zijn er talloze trektochten door de bergen te maken, kun je ruïnes van de Inca's en andere culturen bezoeken, of bijvoorbeeld afdalen naar de jungle. Keuzes genoeg! En omdat er zoveel keuze is komen we ook voor dilemma's te staan: wat willen we hier doen, wat zullen we later op onze trip nog kunnen doen, en wat kunnen we überhaupt in de tijd proppen die we hebben. Ook hebben we inmiddels de gewoonte opgenomen dat op iedere stop minstens één van ons besluit ziek te worden, en nu is het de beurt aan Marjolein om deze traditie in ere te houden. Dat gooit onze plannen nog wat meer in de war.

We besluiten de volgende dingen zeker te willen doen: we gaan naar de ruïnes van Tiwanaka, we willen zeker één en misschien meer trekkings doen, we denken nog over de mountainbiketocht na (want dat is misschien een beetje link en vooral eng), én we gaan kijken of we in de jungle kunnen komen. Dat laatste blijkt ook een erg goede keus, want zoals ik later zal vertellen was onze jungle- (of eigenlijk pampas-) trip het hoogtepunt van onze reis tot nog toe. Maar voor dit avontuur besluiten we rustig te beginnen, we gaan eerst naar Tiwanaku. Hierover kunnen we eigenlijk heel kort zijn. Bij Tiwanaku zijn door archeologen een heleboel stenen gevonden, ooit daar neergelegd door een beschaving die zo'n tweehonderd jaar vóórdat de Inca's verschenen plots zijn verdwenen. Zo zijn er grote stenen gevonden met inscripties of waar afbeeldingen in gemaakt zijn. Al met al heel interessant. Wat echter tegenvalt aan deze plaats is dat heel veel herbouwd en gerestaureerd is, met het verhaal dat archeologen denken of vinden dat het er zo uitgezien zal moeten hebben. Dat doet toch een beetje af aan het verhaal.

De volgende trip die we boeken is een trektocht van één dag. We boeken deze bij hetzelfde meisje als waar we de Tiwanaku trip hebben geboekt, de prijs is namelijk ongelofelijk scherp en de service (vooral die van dat meisje) is super goed. We weten dat we hiermee wel een risicootje lopen, over het algemeen is het advies namelijk om niet met de goedkoopste tours mee te gaan. Maar, in tegenstelling tot de beter aangeschreven reisbureaus, we worden hier tenminste normaal te woord gestaan en krijgen we een goede uitleg (maar geen standaardpraatje). Ook lijkt het alsof dit meisje net voor zichzelf is begonnen, misschien dat dat de prijzen verklaard. Uiteindelijk zullen we al onze trips en zelfs de busreis uit La Paz hier boeken, en ook een klein presentje als dank achterlaten. Maar goed, terug naar het verhaal. 

We boeken dus een trekking van één dag, om eens te kijken hoe dat lopen ons afgaat, hoe mijn (Daan) knieën het houden, en ook om te kijken hoe de trip en gids zelf ons bevallen. Bij al onze trips houden we rekening met een overkoepelende planning, en deze is gekoppeld aan de wereldkampioenschappen. We willen natuurlijk geen wedstrijd missen. Het plan is als volgt: omdat Nederland op zondag Mexico in gaat maken, gaan we op donderdag de trekking doen. Op vrijdag kunnen we hier --zo nodig-- van bijkomen, om op zaterdag een andere activiteit te ondernemen, misschien wel 's werelds meest dodelijke weg. Op zondag juichen we Oranje naar de overwinning, en dan, als de eerste trekking goed bevallen is, gaan we op maandag een trekking van meerdere dagen doen. Prima planning, vonden wij, maar helaas had Marjoleins maag andere ideeën. 

Geen idee wat er niet goed is in ons eten, maar de laatste tijd valt er geregeld iets verkeerd. Nu is Marjolein aan de beurt. Wederom zullen de details bespaard worden, maar de moraal van het verhaal is deze: het is niet bepaald enerverend om drie dagen op je hotelkamer te zitten. 

Desalniettemin kunnen we uiteindelijk toch wat acties gaan ondernemen, en gaan we (ik geloof op zaterdag) een trekking doen in de cordillera real, een gebied met nogal hoge bergen vlak bij La Paz. In de ochtend worden we in ons hotel opgehaald door de gids, Angelo genaamd. Een enorme luxe: we zijn vandaag de enigen in zijn groep. Omdat het zaterdag is staat de straat voor ons hotel vol met marktkraampjes, dus we beginnen de dag al met een wandeltocht! De verwachting is dat we met zijn auto zullen rijden naar het vertrekpunt, maar dat is niet het geval, meneer heeft een taxi geregeld. Met zijn vieren vertrekken we uit La Paz, maar dat blijkt niet zo makkelijk te zijn. La Paz is namelijk een nogal grote stad, die extra druk is op zaterdag. Het kost ons echt zo'n twee uur om hier weg te komen! 

Daarna valt het reuze mee, ons vertrekpunt is misschien nog een uurtje rijden, merendeels over een onverharde (en erg stoffige) weg. Die weg hadden wij zelf overigens nooit kunnen vinden, er staat misschien wel een bordje langs de weg met onze bestemming (het stadje waarvan ik de naam ben vergeten), maar er is geen weg te vinden! We moeten door de greppel, over een berg zand en stenen, tussen twee dicht bij elkaar staande huisjes door, en dan richting de horizon. Deze weg (later lijkt het wel meer op een weg) volgen we zo'n 45 minuten, en dan wordt de route nog lastiger: we gaan in onze taxi (een doodnormale stads-taxi zonder enige aanleg voor offroad ondernemingen) van deze pseudo-weg af, over de rand van stenen. Daarna over een erg hobbelige ondergrond, door een niet te ondiep stroompje, naar de restanten van een gebouwtje. Hier, in het midden van nergens, zijn dus eerder mensen geweest. 

Vanaf deze plek begint onze grote wandeling. Negen kilometer naar het meer Chiarkota, en negen kilometer terug. We beginnen rond de 4000 meter in hoogte, en klimmen naar de 4800. De taxichauffeur wacht ondertussen op ons, zo'n zes uur lang. De tocht zelf is echt heel gaaf, we lopen tussen de bergen door, langs meertje, stroompjes en kuddes lama's en schapen. Hoe hoger we klimmen hoe moeilijker het wordt om te ademen, voor mij (Daan) in ieder geval. Zo rond de 47-4800 meter kan ik zo'n zes stappen klimmen om te stoppen en op adem te komen. Gewoon vlak en naar beneden gaat prima, maar de ijle lucht is tijdens het klimmen nogal pittig.

Maar het is het zeker waard! Prachtige uitzichten van de reedsgenoemde bergen, meertjes en lama's vinden we overal. Sommige van deze bergen zijn over de 6000 meter hoog, en de gletsjers kunnen we zo zien liggen. Schijnbaar zijn ze ook vrij gemakkelijk te beklimmen, dus dat staat op de planning voor de volgende keer! Moe maar voldaan keren we uiteindelijk terug bij de taxi, de terugweg was gelukkig geheel vlak of naar beneden. En dan begint de weg terug naar La Paz: in het water, over de stenen en door een wolk van stof belanden we op de asfalt weg die ons terug naar ons hotel zal leiden, na een zeer geslaagde trip! 

De dag na deze speelt Nederland tegen Mexico, en we weten allemaal hoe dat afgelopen is. Maar voordat we van deze wedstrijd genieten hebben we onze volgende trip alweer geboekt: over twee dagen vliegen we naar Rurrenabaque (een uurtje vliegen), om daar een aantal dagen de jungle in te gaan! Het zal blijken een geweldige trip te worden, maar daarover zullen we jullie snel over vertellen.. 

Voordat ik afsluit nog een praktische mededeling, het lukt namelijk niet goed om foto's op deze site te zetten. Op Facebook lukt dat wel, dus zij die onze foto's willen zien moeten we naar deze site verwijzen (of zij moeten wachten tot we weer in Nederland zijn).

Tot de volgende keer!
Marjolein en Daan