Bolivia part one: zoutvlakten en wegblokkades
Door: Marjolein en Daan
Blijf op de hoogte en volg Daan en Marjolein
23 Juni 2014 | Bolivia, La Paz
Weer een update vanuit Zuid-Amerika!
De dag na het schrijven van het vorige reisverslag zijn we in alle vroegte opgestaan, onze reis naar Uyuni stond voor de deur. Bijna letterlijk, want de reisorganisatie haalt ons in het hostel op en brengt ons van daaruit naar de grens. Bij de grens komen we echter niet zomaar: eerst gaan we naar het lokale douane kantoor om bij de Chileense autoriteiten 'uit te checken'. Toevalligerwijs staat hier vandaag een grote groep Chilenen bij de douane, welke richting het WK aan het reizen zijn*. Onze tegenstanders in de groepsfase hebben een eigen aanstekelijke yell bedacht, welke zeker kan tippen aan ons vertrouwde 'Hup Holland Hup'. Wat gebeurd er: iemand (waarschijnlijk een Chileen) verzamelt een groep gelijkgezinden om zich heen (ik neem aan ook Chilenen). De eerste Chileen roept hard: 'say Chi!', waarop de rest 'Chiiiii' roept. Vervolgens 'say Le!' 'Leeeee'. Dan roept iedereen: Chi-chi-chi-le-le-le Viva Chile!! (Tijdens de wedstrijd morgen zal iedereen hier vast van kunnen genieten).
*) -- Even een zijsprongetje, want helemaal vergeten te melden, maar eerder in onze omzwervingen zijn wij ook de oranje caravan tegengekomen. Terwijl wij zand aan het happen waren in Huacachina stroomde de omgeving langzaam vol met Oranje voertuigen met Nederlandse kentekens. Helaas geen foto's gemaakt, dus je zult ons op onze mooie ogen moeten geloven. Einde zijsprongetje. --
Nadat iedereen uit de bus zijn paspoort heeft laten stempelen zetten we koers naar de bergen die Chili en Bolivia scheiden. (Ook al ligt San Pedro op een meter of 2500 boven de zeespiegel, aan alle kant kun je bergen zien die nog stukken hoger zijn). Voordat we de grens echt bereiken krijgen we echter alvast een klein voorproefje van wat Bolivia te bieden heeft, de weg is afgezet. Geen idee waarom, maar alles en iedereen heeft zijn auto, camper, bus of vrachtwagen langs de kant gezet en staat te wachten om verder te kunnen. Een half uurtje later komt de politie, en kunnen wij (maar niet de vrachtwagens) weer verder.
Vanuit San Pedro loopt er een mooie asfaltweg richting de grens, van een kwaliteit als we nog niet vaak hebben gezien: ruim en geen gaten/scheuren/putten. Echter, we zouden Bolivia niet inkomen via deze weg: daarvoor moeten we op een willekeurige plek van deze mooie weg af. We klimmen hoger de bergen in, en er waren al weinig bomen, maar nu houden ook de struiken het voor gezien. Dan rijden we plotseling door de sneeuw. Hier, op de berg, in de sneeuw, is de grensovergang naar Bolivia. Het blijkt dat ze in Bolivia niet zo streng zijn mensen toe te laten in dit mooie land, ons paspoort wordt nauwelijks bekeken voor er een nieuwe stempel in komt en bagage wordt niet gecontroleerd. Vast niet heel veilig of verantwoord, maar heerlijk snel in deze kou!
Als het iedereen is toegestaan Bolivia te betreden stappen we over van de bus in offroad wagens. Er zijn er twaalf van ons en we worden verdeeld over twee 4x4s. In onze jeep zitten, naast een Boliviaanse chauffeur en twee Nederlanders (wij), een Française, een Ier, een Mexicaan en een Italiaan. Een heel gezellige groep, en op de chauffeur na spreekt iedereen Engels, en zij die Spaans spreken kunnen mooi voor ons tolken! De trip naar Uyuni gaat nu echt beginnen, er liggen nog drie prachtige dagen voor ons in het verschiet, met als hoogte- en eindpunt de zoutvlakten zelf!
Vanaf de grenspost vertrekken we eerst richting een aantal meren, in allerlei verschillende kleuren. Er is een wit meer, een groen meer, en ook een rood meer. In dit laatste meer vinden we ook flamingo's, welke dan weer roze van kleur zijn. Geweldige beelden en uitzichten, iedere locatie is weer bijzonderder dan de vorige. Op de eerste dag komen er ook nog geisers voorbij, dit keer in de vorm van pruttelende en stomende modderpoelen. De eerste dag sluiten we af in een hostel, waar goeie business wordt bedreven: er staan zeker een stuk of 20 jeeps, omgerekend een toerist of 120! Het hostel ligt in the middle-of-nowhere, en 's avonds biedt dit de kans om prachtig sterren te kijken.
De tweede dag vertrekken we vroeg naar de volgende bezienswaardigheden: een rots in de vorm van een boom, grote afzettingen van vulkanisch gesteente en (natuurlijk) nog een meer. Gedurende de hele trip komen we nauwelijks over 'gebaande paden', in tegenstelling, de chauffeurs zoeken steeds hun eigen weg. Af en toe rijden we over open vlaktes, waar zowel naar links als naar rechts ontelbaar veel sporen voor voorgangers te vinden. Dit maakt het des te bijzonderder dat we bij alle highlights toch een grote schare Uyuni-gangers tegenkomen. De laatste stop deze dag is alvast een voorproefje voor de finale van morgen: we rijden over een 'kleine' zoutvlakte die worden doorkruist door spoorrails. We worden het nu al eens dat we niet kunnen beslissen wat het mooist of meest bijzonder is, iedere stop is weer een ervaring op zich.
De laatste dag is het eindelijke zover, de zoutvlakten komen eraan. Helaas zijn we de afgelopen nacht niet zonder kleerscheuren doorgekomen: ik (Daan) heb de vorige dag iets verkeerds gegeten (of iets anders verkeerd gedaan), en mijn maag heeft daarom besloten ons de hele nacht lastig te vallen. De details zullen we jullie besparen, maar een kleine schaduw is toch over de zoutvlakten geworpen. Als klap op de vuurpijl begint de laatste dag belachelijk vroeg, om vijf uur staan we klaar voor vertrek.. De tactiek is als volgt: zo min mogelijk eten en drinken, want wat er niet in gaat kan er ook niet uit. Lang verhaal kort: hoewel wat zwakjes komen we de dag zonder al te veel problemen door.
Terug naar de rode draad, we vertrekken dus om vijf uur naar de zoutvlakten. Op deze manier kunnen we de zonsopgang bekijken vanaf Incahuasi, een 'eiland' op de zoutvlakte. Het eiland bestaat enkel uit rotsen en cactussen, maar wat een uitzicht! We klimmen naar boven, en overal om ons heen verkleurd de horizon: geel, oranje, rood, en alle kleuren hierbij in het spectrum. De beklimming is adembenemend, niet alleen vanwege het uitzicht, maar ook door de hoogte van de zoutvlakten: op zo'n 3600 meter is er weinig voor nodig om buiten adem te geraken. We ontbijten bij dit eiland (alleen thee voor mij) en gaan dan verder de zoutvlakte op, het is tijd om foto's te maken! Dat blijkt nog niet zo makkelijk, alle foto's en gezichtsbedrog die je ziet online: daar gaat een hoop planning in logistiek aan vooraf!
Na het maken van de gebruikelijke foto's, inclusief een paar kiekjes van ons groepje, zit het laatste deel van de reis erop. Maar niet voor ons een laatste verrassing te wachten staat, we kunnen namelijk Uyuni niet in. Onze chauffeurs zetten ons doodleuk af in een plaatsje met de mededeling dat er wegafzettingen zijn in Uyuni, en dat we daar helaas niet heen kunnen gaan. Daar staan we dan, in een klein dorpje, zonder verharde wegen, met weinig geld, en eigenlijk zonder mogelijkheid om hier te blijven of hier weg te komen. Gemakshalve was de reisorganisatie vergeten te melden dat ons onderneming naar Uyuni waarschijnlijk niet voltooid kon worden, aangezien deze roadblocks (het gevolg van stakingen of protesten) al enige tijd op hun plaats zijn. Later zullen we leren dat roadblocks, hoewel enigszins onhandig, tot de cultuur behoren.
Maar goed, daar staan we dan, een Ier, Mexicaan, Italiaan, Française, en twee Nederlanders, midden in Bolivia, zonder vervoer. Uiteindelijk biedt onze chauffeur een oplossing, maar (natuurlijk) niet voor niks. Voor een kleine 50 dollar per persoon kan hij regelen dat we naar Oruro worden gebracht, een plek waar eigenlijk niks is (voor toeristen), op een bushalte en pinautomaat na. We voelen ons nogal afgezet, vooral omdat de complete trip ons ieder 100 euro had gekost. De verhoudingen lijken een beetje scheef. Omdat we toch iets moeten, en niemand de behoefte heeft op de zoutvlakten te overnachten, gaan we op het aanbod in. De chauffeur wordt betaald (in Chileens Peso's met een nogal onredelijke wisselkoers), en seint een maatje in. Deze beste man brengt ons uiteindelijk naar Oruro, waar we zelfs zonder al teveel oponthoud pas laat in de avond arriveren. De reis naar Uyuni zit erop.
Dit alles was ongeveer anderhalve week geleden. Inmiddels zijn we Oruro al ontvlucht, hebben we Potosí ontdekt (waar we de oorsprong van het dollar teken hebben geleerd), hebben we door de roadblocks-die-later-een-autorace-bleken-te-zijn gelopen om Sucre te bereiken. Toen hebben we in Sucre een week lang zo min mogelijk gedaan, om uiteindelijk eergisteren de bus naar La Paz te nemen. We gaan nog even goed nadenken over welke avonturen van deze afgelopen tijd we jullie kunnen (en willen) vertellen, maar voor nu is het denk ik wel even genoeg. Tot de volgende keer!
De dag na het schrijven van het vorige reisverslag zijn we in alle vroegte opgestaan, onze reis naar Uyuni stond voor de deur. Bijna letterlijk, want de reisorganisatie haalt ons in het hostel op en brengt ons van daaruit naar de grens. Bij de grens komen we echter niet zomaar: eerst gaan we naar het lokale douane kantoor om bij de Chileense autoriteiten 'uit te checken'. Toevalligerwijs staat hier vandaag een grote groep Chilenen bij de douane, welke richting het WK aan het reizen zijn*. Onze tegenstanders in de groepsfase hebben een eigen aanstekelijke yell bedacht, welke zeker kan tippen aan ons vertrouwde 'Hup Holland Hup'. Wat gebeurd er: iemand (waarschijnlijk een Chileen) verzamelt een groep gelijkgezinden om zich heen (ik neem aan ook Chilenen). De eerste Chileen roept hard: 'say Chi!', waarop de rest 'Chiiiii' roept. Vervolgens 'say Le!' 'Leeeee'. Dan roept iedereen: Chi-chi-chi-le-le-le Viva Chile!! (Tijdens de wedstrijd morgen zal iedereen hier vast van kunnen genieten).
*) -- Even een zijsprongetje, want helemaal vergeten te melden, maar eerder in onze omzwervingen zijn wij ook de oranje caravan tegengekomen. Terwijl wij zand aan het happen waren in Huacachina stroomde de omgeving langzaam vol met Oranje voertuigen met Nederlandse kentekens. Helaas geen foto's gemaakt, dus je zult ons op onze mooie ogen moeten geloven. Einde zijsprongetje. --
Nadat iedereen uit de bus zijn paspoort heeft laten stempelen zetten we koers naar de bergen die Chili en Bolivia scheiden. (Ook al ligt San Pedro op een meter of 2500 boven de zeespiegel, aan alle kant kun je bergen zien die nog stukken hoger zijn). Voordat we de grens echt bereiken krijgen we echter alvast een klein voorproefje van wat Bolivia te bieden heeft, de weg is afgezet. Geen idee waarom, maar alles en iedereen heeft zijn auto, camper, bus of vrachtwagen langs de kant gezet en staat te wachten om verder te kunnen. Een half uurtje later komt de politie, en kunnen wij (maar niet de vrachtwagens) weer verder.
Vanuit San Pedro loopt er een mooie asfaltweg richting de grens, van een kwaliteit als we nog niet vaak hebben gezien: ruim en geen gaten/scheuren/putten. Echter, we zouden Bolivia niet inkomen via deze weg: daarvoor moeten we op een willekeurige plek van deze mooie weg af. We klimmen hoger de bergen in, en er waren al weinig bomen, maar nu houden ook de struiken het voor gezien. Dan rijden we plotseling door de sneeuw. Hier, op de berg, in de sneeuw, is de grensovergang naar Bolivia. Het blijkt dat ze in Bolivia niet zo streng zijn mensen toe te laten in dit mooie land, ons paspoort wordt nauwelijks bekeken voor er een nieuwe stempel in komt en bagage wordt niet gecontroleerd. Vast niet heel veilig of verantwoord, maar heerlijk snel in deze kou!
Als het iedereen is toegestaan Bolivia te betreden stappen we over van de bus in offroad wagens. Er zijn er twaalf van ons en we worden verdeeld over twee 4x4s. In onze jeep zitten, naast een Boliviaanse chauffeur en twee Nederlanders (wij), een Française, een Ier, een Mexicaan en een Italiaan. Een heel gezellige groep, en op de chauffeur na spreekt iedereen Engels, en zij die Spaans spreken kunnen mooi voor ons tolken! De trip naar Uyuni gaat nu echt beginnen, er liggen nog drie prachtige dagen voor ons in het verschiet, met als hoogte- en eindpunt de zoutvlakten zelf!
Vanaf de grenspost vertrekken we eerst richting een aantal meren, in allerlei verschillende kleuren. Er is een wit meer, een groen meer, en ook een rood meer. In dit laatste meer vinden we ook flamingo's, welke dan weer roze van kleur zijn. Geweldige beelden en uitzichten, iedere locatie is weer bijzonderder dan de vorige. Op de eerste dag komen er ook nog geisers voorbij, dit keer in de vorm van pruttelende en stomende modderpoelen. De eerste dag sluiten we af in een hostel, waar goeie business wordt bedreven: er staan zeker een stuk of 20 jeeps, omgerekend een toerist of 120! Het hostel ligt in the middle-of-nowhere, en 's avonds biedt dit de kans om prachtig sterren te kijken.
De tweede dag vertrekken we vroeg naar de volgende bezienswaardigheden: een rots in de vorm van een boom, grote afzettingen van vulkanisch gesteente en (natuurlijk) nog een meer. Gedurende de hele trip komen we nauwelijks over 'gebaande paden', in tegenstelling, de chauffeurs zoeken steeds hun eigen weg. Af en toe rijden we over open vlaktes, waar zowel naar links als naar rechts ontelbaar veel sporen voor voorgangers te vinden. Dit maakt het des te bijzonderder dat we bij alle highlights toch een grote schare Uyuni-gangers tegenkomen. De laatste stop deze dag is alvast een voorproefje voor de finale van morgen: we rijden over een 'kleine' zoutvlakte die worden doorkruist door spoorrails. We worden het nu al eens dat we niet kunnen beslissen wat het mooist of meest bijzonder is, iedere stop is weer een ervaring op zich.
De laatste dag is het eindelijke zover, de zoutvlakten komen eraan. Helaas zijn we de afgelopen nacht niet zonder kleerscheuren doorgekomen: ik (Daan) heb de vorige dag iets verkeerds gegeten (of iets anders verkeerd gedaan), en mijn maag heeft daarom besloten ons de hele nacht lastig te vallen. De details zullen we jullie besparen, maar een kleine schaduw is toch over de zoutvlakten geworpen. Als klap op de vuurpijl begint de laatste dag belachelijk vroeg, om vijf uur staan we klaar voor vertrek.. De tactiek is als volgt: zo min mogelijk eten en drinken, want wat er niet in gaat kan er ook niet uit. Lang verhaal kort: hoewel wat zwakjes komen we de dag zonder al te veel problemen door.
Terug naar de rode draad, we vertrekken dus om vijf uur naar de zoutvlakten. Op deze manier kunnen we de zonsopgang bekijken vanaf Incahuasi, een 'eiland' op de zoutvlakte. Het eiland bestaat enkel uit rotsen en cactussen, maar wat een uitzicht! We klimmen naar boven, en overal om ons heen verkleurd de horizon: geel, oranje, rood, en alle kleuren hierbij in het spectrum. De beklimming is adembenemend, niet alleen vanwege het uitzicht, maar ook door de hoogte van de zoutvlakten: op zo'n 3600 meter is er weinig voor nodig om buiten adem te geraken. We ontbijten bij dit eiland (alleen thee voor mij) en gaan dan verder de zoutvlakte op, het is tijd om foto's te maken! Dat blijkt nog niet zo makkelijk, alle foto's en gezichtsbedrog die je ziet online: daar gaat een hoop planning in logistiek aan vooraf!
Na het maken van de gebruikelijke foto's, inclusief een paar kiekjes van ons groepje, zit het laatste deel van de reis erop. Maar niet voor ons een laatste verrassing te wachten staat, we kunnen namelijk Uyuni niet in. Onze chauffeurs zetten ons doodleuk af in een plaatsje met de mededeling dat er wegafzettingen zijn in Uyuni, en dat we daar helaas niet heen kunnen gaan. Daar staan we dan, in een klein dorpje, zonder verharde wegen, met weinig geld, en eigenlijk zonder mogelijkheid om hier te blijven of hier weg te komen. Gemakshalve was de reisorganisatie vergeten te melden dat ons onderneming naar Uyuni waarschijnlijk niet voltooid kon worden, aangezien deze roadblocks (het gevolg van stakingen of protesten) al enige tijd op hun plaats zijn. Later zullen we leren dat roadblocks, hoewel enigszins onhandig, tot de cultuur behoren.
Maar goed, daar staan we dan, een Ier, Mexicaan, Italiaan, Française, en twee Nederlanders, midden in Bolivia, zonder vervoer. Uiteindelijk biedt onze chauffeur een oplossing, maar (natuurlijk) niet voor niks. Voor een kleine 50 dollar per persoon kan hij regelen dat we naar Oruro worden gebracht, een plek waar eigenlijk niks is (voor toeristen), op een bushalte en pinautomaat na. We voelen ons nogal afgezet, vooral omdat de complete trip ons ieder 100 euro had gekost. De verhoudingen lijken een beetje scheef. Omdat we toch iets moeten, en niemand de behoefte heeft op de zoutvlakten te overnachten, gaan we op het aanbod in. De chauffeur wordt betaald (in Chileens Peso's met een nogal onredelijke wisselkoers), en seint een maatje in. Deze beste man brengt ons uiteindelijk naar Oruro, waar we zelfs zonder al teveel oponthoud pas laat in de avond arriveren. De reis naar Uyuni zit erop.
Dit alles was ongeveer anderhalve week geleden. Inmiddels zijn we Oruro al ontvlucht, hebben we Potosí ontdekt (waar we de oorsprong van het dollar teken hebben geleerd), hebben we door de roadblocks-die-later-een-autorace-bleken-te-zijn gelopen om Sucre te bereiken. Toen hebben we in Sucre een week lang zo min mogelijk gedaan, om uiteindelijk eergisteren de bus naar La Paz te nemen. We gaan nog even goed nadenken over welke avonturen van deze afgelopen tijd we jullie kunnen (en willen) vertellen, maar voor nu is het denk ik wel even genoeg. Tot de volgende keer!
-
23 Juni 2014 - 11:10
Marijke:
Wat moeten jullie het (ondanks de vervelende maag af en toe) ongelooflijk naar je zin hebben. Ik vind het geweldig om jullie avonturen te volgen.
Heel veel plezier met het vervolg van de reis en ik wacht het volgende verslag in spanning af.
Marijke -
23 Juni 2014 - 20:21
Oma Uit Deurne:
hallo Marjolein en Daan,
Wat een prachtig verslag. Ik ben heel blij dat het jullie goed gaat. Geniet ervan en kom heelhuids terug. Heel veel liefs van oma. -
23 Juni 2014 - 20:24
Carla:
Weer een schitterend verhaal. Hebben jullie dit weer samen geschreven? Ben weer erg benieuwd naar het volgende.
Kus en groetjes
Carla -
23 Juni 2014 - 20:46
Ellen:
Hoi marjolein en daan,
eric en ik zijn net terug van vakantie en daarom lees ik nu pas al jullie verslagen achter elkaar. Internet in kroatie is niet om over naar huis te schrijven, vandaar.
Wat een prachtige reis maken jullie. Onvergetelijk en daar horen wat lichamelijke ongemakken bij, het zij zo.
alles wat je op internet kunt vinden in het echt en dus ook chauffeurs die graag 'helpen' tegen een kleine vergoeding uiteraard. Als je het niet meemaakt kun je er ook niet over vertellen.
Graag nog veel updates en mooie foto's, reis ik gewoon een beetje mee.
Ellen -
23 Juni 2014 - 20:47
Marianne Kansen:
Hoi marjolein en Daan,
Wat 'n avonturen allemaal zeg!! Hier kunnen jullie je hele leven nog van nagenieten!
Trouwens Nederland heeft zojuist met 2-0 gewonnen van Chili. Veel plezier in Las Paz en andere bestemmingen.
Groetjes tante Marianne. -
23 Juni 2014 - 22:23
Wim:
Oplichting op hoog nivo, het moest verboden worden. Maar ja, dan waren jullie nu geen ervaring rijker, maar wel 100 dollar. Toffe reis, goed verhaal, smaakt naar meer.
Veel plezier nog.
Wim. -
25 Juni 2014 - 21:39
Ardy En Peter:
Weer een mooi verhaal en mooie avonturen. Beetje maagklachten, maar och, dat hoort er ook een beetje bij zou je bijna zeggen. Zo te lezen gaat het jullie in ieder geval goed en hebben jullie de tijd van je leven. Door het lezen van jullie verhalen voelt het alsof we er een beetje bij zijn. Heel veel plezier nog en we wachten op het volgende verslag.
Liefs, Ardy en Peter -
26 Juni 2014 - 12:26
Oma Riky:
hoi Marjolein en Daan,
zoveel avonturen jullie hebben daar nog veel tijd voor nodig als jullie weer thuis zijn om alles te verwerken want nu komt er veel op jullie af.
wel mooi om het allemaal te lezen hoor.nog veel mooie dagen en avonturen en de groetjes.oma. -
02 Juli 2014 - 09:31
Sabine:
Weer een mooi verslag van de Avonturen van Daan en Marjolein!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
